NC:Chapter TWELVE
“อื้อ...”
ลู่หานเชิดหน้ารับจูบวาบหวามจากเซฮุนก่อนเริ่มทวีความเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเซฮุนปลดกระดุมเม็ดแรก
ความด้อยประสบการณ์มีหรือจะสู้คนช่ำชองอย่างเซฮุน
ลู่หานคว้าชายเสื้อไว้ก่อนที่มันจะถูกเซฮุนดันออก “ระ...เรากลัว”
“กลัวทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรนายสักหน่อย”
พูดแล้วก็ก้มหน้าไต่ลิ้นร้อนจากริมฝีปากบางลงมาตามไหปลาร้าที่เริ่มขึ้นบ้างแล้วหลังจากที่มันโดนชั้นไขมันบดบังไว้เสียนาน
“ตอนนี้ก็ยัง...” ย้ำแล้วก็แลบลิ้นเลียยอดอกอย่างหยอกเอินเรียกเสียงครางฮือจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
เซฮุนชอบให้ลู่หานมีหุ่นแบบนี้ เขาจะพูดอย่างไรดีว่ามันดู...อึ๋มแล้วก็ยั่วยวนสุดๆ
ผิวขาวของลู่หานเป็นลอยแดงยามเซฮุนซุกหน้าถูไถ
ร่างสูงโกรธตัวเองนิดหน่อยที่อุตส่าห์โกนหนวดจนเกลี้ยงแต่มันก็ยังเกิดขึ้นจนได้
เซฮุนรู้ว่าคนใต้ร่างน่าทะนุถนอมมากแค่ไหน ทุกอย่างที่รวมเป็นลู่หานเขาจึงต้องดูแลอย่างดีที่สุด
มือใหญ่บีบเค้นหน้าอกนูนตั้งเต้าของลู่หานระหว่างที่ใช้ลิ้นสำรวจร่างกายอย่างถือวิสาสะ
พอใจอย่างมากที่มันนุ่มหยุ่นไปตามแรงฝ่ามือใหญ่ มีแฟนอวบมันดีอย่างนี้นี่เอง
มีอะไรให้เล่นเยอะดี!
“แบบนี้เรียกทำหรือยัง?”
ลู่หานผงกหน้าขึ้นมาถามเมื่อเซฮุนรูดกางเกงนอนและปราการด่านสุดท้ายออกไปพร้อมกัน
แต่ทว่าทำอย่างไรเซฮุนก็ไม่ตอบ
ลู่หานจึงชันเข่าขึ้นเพื่อปิดบังตัวตนจากสายตาโลมเลียของร่างสูง
ร่างอวบทั้งอายและประหม่า สายตาหื่นกระหายของเซฮุนมันคืออะไรกัน ทำไมยามที่มันทอดมองมาลู่หานถึงสั่นไปทั้งตัวแบบนี้
“เซฮุนจ๋า...”
ร่างสูงไม่ตอบเขาเบลอไปหมดแล้วเมื่อเห็นผิวขาวจัดขึ้นสีแดงระเรื่อไปทั้งตัวเพราะความเขินอาย
เซฮุนทึ่งกับความเป็นลู่หานเหลือเกิน ร่างอวบทำได้ยังไงกัน
นอกจากความเจ้าเนื้อจะไม่เป็นอุปสรรคแล้วมันกลับหลอกหล่อให้เซฮุนดำดิ่งลงไปทุกที
จนเข้าไม่รู้เลยว่าหลุมพรางที่ลู่หานสร้างไว้นั้น
หากตกไปแล้วจะหาหนทางไหนปีนขึ้นมา คิดไปเรื่อยกว่าจะรู้ตัวเซฮุนก็เผลองับปลีน่องจนเกิดรอยเขี้ยว
“ซี๊ดดด”
เซฮุนยิ้มกว้างซาบซึ้งที่ลู่หานโดนเขากัดจนเป็นรอยก็ยังไม่ต่อว่าเขาสักคำ
ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเชิดหน้าครางฮือ...ยิ่งมองลู่หานก็ยิ่งเซ็กซี่
“แยกขาหน่อย”
ออกปากสั่งแต่มือบีบเค้นลูกกวางน้อยปลุกอารมณ์ลู่หานให้เสี่ยวซ่าน
“จะเจ็บมั้ย?”
“ลองดูดิ่”
“ไหนบอกจะไม่ทำเรา”
ย้อนถามงอนๆ เซฮุนเล่นจ้องเอาๆ ด้านแค่ไหนก็อายเป็นเหมือนกัน “มองไรอ่ะ”
“มองนายไง”
“มองเราก็เงยหน้าขึ้นดิ่”
จีบปากจีบคอพูดทั้งที่หน้าซีดเผือด ยิ่งเซฮุนบีบแรงลู่หานก็ยิ่งเสียวในช่องท้อง
“นายก็เลิกชี้หน้าฉันซิ ไม่มีมารยาทเลยนะเราน่ะ
ฉันคุยด้วยดีๆ ทำไมทำตัวแบบนี้” นิ้วโป้งวนเล่นตรงรอยแยก
น้ำใสเอ่อคลอราวกับจะฟ้องเซฮุนว่าเสียวเพียงใด
“เราไม่ตั้งใจ”
กัดฟันพูดเมื่ออีกคนขยับมือเร็วขึ้นราวกับจะกลั่นแกล้งกัน “ซะ...เซฮุน”
“อยู่นี่แล้วครับ”
ขยับย้ายขึ้นไปจูบซับเหงื่อเม็ดโตที่ผุดขึ้นเต็มหน้าผากมน ลู่หานหลับตาปล่อยให้เซฮุนคลอเคลียใบหูขาวสะอาด
แถมเอาใจด้วยการเอียงหน้าเผยลำคอระหงให้เซฮุนดูดเล่น
แสดงความเป็นเจ้าของไม่เว้นแมกระทั่งลาดไหล่เสร็จแล้วเซฮุนก็ผละออกมาจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเอง
ทุกการกระทำอยู่ในสายตาช่างสงสัยตลอด
ตากลมโตเบิกกว่างเมื่อเห็นว่าเขาเปล่าเปลือยไม่ต่างจากตน “อยากได้หรือไง”
“เซฮุนต่างหากที่อยากได้เรา”
ลู่หานเอามือปิดหน้า ดิ้นพล่านเมื่อเซฮุนใช้ลิ้นเลียซับน้ำใสที่เอ่อล้นเปื้อนมือ
แกล้งกันด้วยวิธีนี้เอาหมอนกดจมูกกันเลยทีกว่า ...ทรมานทุรนทุรายไม่ต่างกัน
“อย่าทำหน้าแบบนั้น
เห็นแล้วมันเสียว” สารภาพก่อนจะก้มลงไปครอบครองลูกกวางน้อยอย่างไม่นึกรังเกียจ
เซฮุนยินดีหากเขาจะเป็นฝ่ายมอบความสุขให้ลู่หานบ้างเพราะรู้ดีว่าเมื่อใดก็ตามที่เขาพาตัวตนเข้าไปในหา
คุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูราวกับไข่ในหินอย่างลู่หานอาจจะเจ็บมาก
และนั่นไม่ใช่สิ่งที่เซฮุนปรารถนาเลยสักนิด
“เซฮุนเคยทำแบบนี้กับใครไหม?”
“ใช่เวลาถามป้ะเนี่ย?”
“ตอบ!”
“ไม่เคย พอใจมั้ย”
“มากกก”
ลากเสียงยาวก่อนจะเปลี่ยนมาจับต้นแขนแกร่งหาที่พึ่งเมื่อเซฮุนสอดนิ้วเข้ามา “อ้ะ!”
“โดนของฉันนายจะเจ็บกว่านี้อีก”
“ถ้ารู้ว่าเจ็บแล้วจะเอาทำไมอ่ะ”
“ครางอย่างเดียวได้มั้ย
จะพูดไรนักหนาห้ะ” เซฮุนขึ้นเสียงแต่ลู่หานไม่กลัวหรอก
เซฮุนแสดงออกชัดเจนจะตายว่าลู่หานเป็นต่อ
ลองถ้าลู่หานหุบขาใบหน้าหล่อก็จะหงอยขึ้นมาทันที
“ครางแบบนี้อ่ะหรอ?
อ๊า อ๊า อ๊า อืมมม อ่าาา”
“ไม่ไหวแล้วโว้ย!” ให้ตายเถอะเซฮุนยอมแพ้แล้วจริงๆ
แพ้แบบราบคาบเลยด้วย
แค่ได้ยินเสียงครางกระเส่าของลู่หานเขาถึงกลับไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว
“คิดว่าตัวเองไม่ไหวคนเดียวหรือไง?”
ลู่หานพูดพูดก่อนจะกัดปากกั้นความเสียว เขาเองก็ไม่ต่างกันนักหรอก
“อย่าให้รู้ว่าพูดแบบนี้กับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันนะลู่หาน!”
“ถ้าพูดแล้วจะทำมะ...อ๊ะ!...เจ็บๆ...งื้อออ”
ลู่หานผวาคว้าต้นคอเซฮุนไปกอดแน่น ตกใจที่จู่ๆ เซฮุนก็ส่งตัวเองพรวดเข้ามาทีเดียว
เหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ “เจ็บอ่า”
“จำไว้ทีหลังอย่าปากดี” เซฮุนยอมรับว่าโมโหที่ลู่หานพูดแบบนั้น
หงุดหงิดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน กล้าดียังไงมาบอกเขาว่าจะไปอ่อยคนอื่น
ฝันไปเถอะว่าเขาจะยอม “ท่องไว้ให้ขึ้นใจนะลู่หาน ต่อจากนี้ไปนาย เป็น ของ ฉัน”
“หวงก็บอก”
“ห่วงฉิบหายเลยละ” ย้ำความรู้สึกพร้อมกับการกระทำจนลู่หานหัวคลอน
เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนกระจายเต็มหมอนใบหน้าเหยเก เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดน่ากลัวว่าข้างนอกจะได้ยินแล้วคิดว่าเกิดแผ่นดินไหว
เซฮุนบดเบียดสะโพกสอบกับช่องทางสีหวานจนลู่หานครางระงม
ร่างสูงเพิ่มระดับความถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนลู่หานต้องเกร็งหน้าท้อง สองมือกำผ้าปูที่นอนแน่นจะถึงฝั่งฝันอยู่รอมร่อ
ทว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้นเมื่อเซฮุนจับลู่หานพลิกคว่ำกดหน้าแนบหมอน
ปล่อยให้สะโพกลอยค้างกลางอากาศโดยที่ตัวไม่หลุดจากกัน “อ๊ะ เซ...เจ็บ”
“นายโกหกไม่เนียนเลยนะลู่หาน”
เพราะความอ่อนนุ่มด้านในของลู่หานบีบรัดเขาเป็นจังหวะจนแทบทนไม่ไหวลู่หานจึงโดนเซฮุนต่อว่าให้อายเล่น
ลู่หานใช้หัวไหล่พยุงตัวก่อนจะสอดมือไปที่หว่างขาแต่เซฮุนกลับปัดออก “นอนเฉยๆ
เดี๋ยวทำให้” บอกแล้วก็ลูบหัวลูกกวางน้อยจนได้รับการชื่นชมเป็นเสียงครางหงิงๆ ของกวางหนุ่ม
“อื้อ...อ่า”
ลู่หานไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองแอ่นสะโพกเอาใจเซฮุนให้เคลื่อนไหวถนัดกว่าเดิม
ทุกครั้งที่สัมผัสกันเหมือนมีกระแสไฟนับหมื่นโวลต์วิ่งวนปะปนไปกับเส้นเลือด
ร่างกายลู่หานอุ่นร้อนแต่ขณะเดียวกันก็หนาวสะท้านจนต้องโหยหาร่างสูงอยู่ตลอด “เซฮุน...”
“อืม...เรียกอีก
ฉันชอบให้นายเรียกชื่อฉัน”
“เรียกไม่ไหว...แล้ว...จะ...สะ...เสร็จ...อ๊ะ...ฮ๊าาา”
ร้องลั่นเมื่อโดนเซฮุนส่งขึ้นไปแตะขอบสายรุ้งก่อนจะเทคตัวลงมาอย่างเร็วจนเสียววาบในช่องท้อง
ลู่หานกระตุกเกร็งไปทั้งร่าง ที่นอนเปียกน้ำเป็นหย่อมๆ
เซฮุนโน้มตัวไปกดจูบท้ายทอยของลู่หานอย่างปลอบประโลม
เขารู้ว่าอาจทำรุนแรงเกินไปแต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ
เพราะลู่หานดันน่าฟัดไปทั้งตัวแบบนี้ ร่างสูงไม่หยุดเคลื่อนเอวสอบ
เขาเพียงแค่ลดระดับลงให้ลู่หานได้พักเหนื่อยบ้างไม่ลืมช่วยลู่หานพลิกตัวนอนหงาย
เห็นใบหน้าหวานดูอ่อนแรงก็อดสงสารไม่ได้ เซฮุนลูบหัวร่างอวบแล้วถาม
“เหนื่อยหรอครับ”
ลู่หานไม่ตอบแต่กลับยื่นมือไปคล้องคอเซฮุนไว้แล้วเอ่ยอย่างออดอ้อน
“จูบกัน...”
“ดื้อว่ะ”
ว่าแค่นั้นก่อนบรรจงจูบย้ำเรียวปากสีแดงสด เซฮุนสอดแขนช้อนตัวลู่หานให้สูงขึ้นจากนั้นก็รัวสะโพกสอบไม่ยั้ง
คนใต้ร่างเองนอกจากระบายความเสียวด้วยการครวญครางแล้วก็ยังสอดมือดึงทึ้งกลุ่มผมสีดำสนิทของเซฮุนด้วย
“ลืมตามองฉัน”
“ลืมแล้วคร้าบ...อื้อ”
สั่งให้ลืมตาเพื่อรับจูบอ่อนโยนจากเซฮุนเนี่ยนะ...บ้าไปแล้ว “ซะ...ฮุน....ใกล้...ถะ...ถึง...
เหรอ” แม้จะถามได้อย่างอยากลำบากรูปประโยคก็กระท่อนกระแท่นเหลือเกิน
แต่กระนั้นคนพูดมากก็ยังชวนคุย
“ชู่ว์”
เซฮุนเอานิ้วชิแตะปากเป็นเชิงห้าม ลู่หานจึงอ้าปากงับเล่นไปหนึ่งที “ใกล้ละ...ลู่หาน...อื้มมม”
“อ๊าาา!!!....”
ลู่หานกระตุกกายเสร็จอีกครั้งเมื่อเพียงแค่เห็นเงาตัวเองสะท้อนในแววตาพร้อมกับที่เซฮุนครางออกมาเป็นชื่อเขา...มันวิเศษมาก!
แม้จะเสร็จแล้วแต่เซฮุนก็ยังแช่ค้างไว้ในตัวลู่หาน
สาบานว่าไม่เคยเหนื่อยเท่านี้มาก่อน โยกอย่างเดียวไม่พอยังต้องต่อปากต่อคำกับไอ้ตัวแสบไปด้วยเล่นเอาสูบพลังเขามากทีเดียว
แล้วพอทุกอย่างเรียบร้อยก็แทนที่จะนอนลู่หานยังดื้อขยับยุกยิกอยู่ได้ เดี๋ยวเหอะ
ตื่นอีกรอบไม่รู้ด้วยนะโว้ย
“นอนได้แล้วแฟน”
“ถ้าบอกตั้งแต่แรกก็ไม่ดื้อหรอก”
เอ่ยเสร็จแล้วร่างอวบก็ปีนขึ้นมานอนบนตัวเซฮุน “เรารักเซฮุนนะ”
หมอนจำเป็นผงกหน้าดูเมื่อสัมผัสได้ถึงหยดน้ำเย็นชื้นตรงแผงอก
เห็นลู่หานใช้หลังมือเช็ดน้ำตาก็ลูบหัวทุย “เจ็บมากเหรอ”
“ไม่หรอก”
ปฏิเสธก่อนเงยหน้ามอง นัยน์ตากลมโตสดใสกว่าทุกครั้งที่เคยเห็นมา ใบหน้าสวยหวานดูเหนื่อยล้าแต่เซฮุนสัมผัสได้ถึงความสุขมากมายอยู่ในนั้น
“ขอบคุณนะเซฮุน ขอบคุณที่เลือกเรา”
“แล้วนายจะรู้ว่าฉันไม่ดีเด่อะไรพอให้นายมารักหรอก
แต่พอดีฉันเป็นผู้ชายสันดานแย่คนนึงที่เผอิญมีคนเดินหลงเข้ามารัก
แล้วฉันจะไม่ปล่อยเขาไป”
“ถึงเซฮุนนไม่ปล่อยเราก็ไม่มีทางเดินออกมาเองเด็ดขาด”
“พรุ่งนี้นายอาจไม่พูดแบบนี้ก็ได้ลู่หาน”
เซฮุนเตือนสติลู่หานก็เลยเงียบ แต่ไม่ใช่เพราะคิดตามแต่อย่างใด มันเพราะความง่วงงุนเข้ามาแทนที่ต่างหาก
ลู่หานตาปรือแต่ก็ยังฝืนเพราะอยากคุยต่อเซฮุนจึงออกปากสั่ง “นอนเหอะ แล้วพรุ่งนี้ไปสอบไหวมั้ย”
“ไม่ไหวได้หรอ?”
“นอนพักแล้วกันเดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง”
..........
